مرکز تحقیقات پزشکی از راه دور

طی پاندمی جهانی covid 19،تله مدیسین یک فاصله اجتماعی ایمن بخصوص برای مراقبت طولانی و خود مدیریتی بیماران مبتلا به  بیماری های مزمن فراهم کرد. تله مدیسین یک تکنولوژی علمی و معتبر است که در کنترل بیماری های مزمن فواید زیادی دارد من جمله پیشگیری از خطر انتقال عفونت بین بیماران.

به علاوه تله مدیسین نه تنها توسط زمان و مکان محدود نمی شود بلکه جهت ارتباط و فراهم سازی اطلاعات پزشکی پلی میان پرسنل سلامت و بیماران فراهم آورده است.

در اینجا، یک بررسی و تحلیل سیستماتیک برای بررسی و تجزیه و تحلیل اثر تله مدیسین بر بیماران مبتلا به فشار خون، دیابت و آرتریت روماتوئید انجام شد. نتایج نشان داد که مشاوره پزشکی از راه دور و نظارت از راه دور روشهای اولیه مورد استفاده برای مداخله پزشکی     از راه دور هستند. این مطالعه همچنین نشان داد که تله مدیسین تأثیر مثبتی بر مدیریت فشار خون، دیابت و آرتریت روماتوئید داشته و      تله مدیسین بر فشار خون سیستولیک بیماران مبتلا به فشار خون پس از مداخله به مدت 6 ماه مؤثر بوده است. مداخلات طولانی‌ مدت پزشکی از راه دور تأثیر معنی‌داری بر مدیریت شاخص HbA1cدر بیماران دیابتی نشان داد. بنابراین، پزشکی از راه دور توانایی بهبود قابل ملاحظه کیفیت مدیریت بیماری را دارد.

به علاوه تله مدیسین اثرات مثبتی بر بیماران آرتریت روماتوئید داشت.آرتریت روماتوئید یکی از شایع ترین بیماری های التهابی مزمن است. علائم اولیه آرتریت روماتوئید شامل گره های روماتوئید، درگیری ریوی یا واسکولیت، و بیماری های سیستمیک است. بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید دارای مدت طولانی بیماری هستند که شامل تخریب مفصل و ناتوانی عملکردی می شود که در نهایت منجر به پیامدهای نامطلوب بیماری می شود. بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید اغلب ناراحتی های روانی مانند اضطراب و افسردگی را تجربه می کنند و همه این علائم به طور جدی بر فعالیت های زندگی روزمره تأثیر می گذارد. روش مدیریت طولانی مدت بیماران آرتریت روماتوئید با تله مدیسین به تدریج توسعه یافته است. تله مدیسین به عنوان روش مدیریت اولیه در بین بیماران آرتریت روماتوئید می تواند احساسات منفی را بهبود بخشد و پایبندی به دارو را ارتقا دهد. مطالعات بیشتری باید در آینده انجام شود تا اثر تله مدیسین بر مدیریت بیماری آرتریت روماتوئید تایید شود.

 

منبع:

https://bmcmedinformdecismak.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12911-022-01845-2